ՀՐԱՉՅԱ ԱՄԻՐՅԱՆ. Բժիշկը պետք է շողարձակի իր սեփական, ներսից բխող լույսով
11.02.2013
Փետրվարի 11-ը միջազգային օրացույցում նշված է որպես Հիվանդի համաշխարհային օր: Այդ որոշումը սոցիալական քայլ է' ուղղված աջակցելու մարդկանց, ովքեր հայտնվել են հիվանդի կարգավիճակում:
– Պարոն Ամիրյան, որպես հոգեբան, ի՞նչ եք կարծում' ի՞նչ հոգեվիճակով ու ակնկալիքով է հիվանդը մտնում բժշկի սենյակ:
– Հիվանդի ակնկալիքը ստանդարտ է. բժիշկը լինի իրավասու, փորձառու մասնագետ, զգայուն, հոգատար և ուշադիր' իր անձի հանդեպ: Հայտնի բան է' առանց հոգին բուժելու դժվար է մարմինը բուժել: Ցանկացած գրագետ բժիշկ գիտի դա, նաև գիտակցում է, թե ինչքան կարևոր նշանակություն ունի անհատական վերաբերմունքը' հիվանդի մոտ վստահություն առաջացնելու համար: Քանի որ հիվանդների ճնշող մեծամասնությունը տեղյակ չէ բժշկական նրբություններին և չի կարող նկատել բժշկի փորձառության աստիճանը, ուստի այդ մասին սովորաբար գալիս են եզրահանգման' հաշվի առնելով բուժհաստատության հեղինակությունը, ավելի հաճախ' բժշկի մասին տեղեկություններ հավաքելով:
– Այնուամենայնիվ, հիմնական տպավորությունը հիվանդը ստանում է այդ տեղեկությունների՞ց, թե՞ բժշկի հետ շփումից: Ո՞րն է, ըստ Ձեզ, առաջնայինը:
– Առաջնային նշանակություն ունի բժշկի հետ շփումը։ Զուտ մասնագիտական տեսանկյունից' հիվանդների ճնշող մեծամասնությունը չի կարող եզրակացություններ անել բժշկի պրոֆեսիոնալիզմի մասին, դրա համար առնվազն պետք է շատ լավ տեղեկացված լինել բժշկության այդ ոլորտին: Հենց այս պատճառով էլ ուրիշներից ստացած տեղեկություններից առավել կարևորվում է բժշկի հետ շփումը' որքանով է նա ուշադիր, ինչպես էր հարցեր տալիս, ինչ հոգատարություն էր ցուցաբերում և այլն:
– Իսկ եթե բժշկի տեսանկյունից նայենք հարցին. ինչպե՞ս պետք է ընդունի բժիշկը պացիենտին:
– Բնականաբար, համապատասխան իր պրոֆեսիոնալիզմին: Այսինքն' կարողանա հենց այդ շփումով վստահություն առաջացնել հիվանդի մոտ: Այս դեպքում կարելի է ասել, որ գործի կեսն արված է: Եթե հիվանդը վստահեց բժշկին, ուրեմն դա անպայման կնպաստի բուժման ընթացքին, ավելի արդյունավետ կլինի բուժումը: Հակառակ դեպքում' արդյունքը սպասվածից կարող է շատ ավելի ցածր լինել:
– Կարևոր նշանակություն ունի՞ այն մթնոլորտը, որում կընթանա բժիշկ-հիվանդ շփումը: Ո՞ւմ ուսերին է համապատասխան մթնոլորտ ապահովելու «ծանր բեռը»:
– Ընդհանրապես, ցանկացած շփում ենթադրում է երկկողմանի պատասխանատվություն: Բայց, կոնկրետ այս դեպքում, բժշկի պատասխանատվության չափաբաժինն ավելի մեծ է: Ինչու՞: Որովհետև նա ավելի կոմպետենտ է. պետք է այնպես առաջնորդի զրույցը, որ հիվանդն իրեն առավել պաշտպանված և ապահով զգա: Այսինքն' այս հարցն ավելի շատ բժշկից է կախված, թե որքանով նա կկարողանա հոգատարություն և զգայունույթուն դրսևորել, որպեսզի հիվանդն իր հանդեպ լցվի հավատով: Հիվանդը տագնապած է. նա մտահոգ է իր առողջական վիճակով և, հետևաբար, ավելի խոցելի է:
– Կարծում եմ, որպես հոգեբան, կօգնեք հասկանալ, թե ի՞նչ մեթոդներով, ինչպե՞ս պետք է գրավել հիվանդին, շահել նրա վստահությունը:
– Ես դրան կանվանեի ոչ թե մեթոդ, այլ պարզապես' սրտացավություն: Եթե բժիշկն իրապես, զուտ մարդկայնորեն, շահագրգռված չէ իր հիվանդների անձով և նրանց բուժմամբ, ապա ոչ մի մեթոդ չի փրկի: Իսկ եթե նա իսկապես կարեկից է, ուշադիր և զգայուն, ապա առանձնակի մեթոդների կիրառման կարիք չի լինի: Կան, իհարկե, հատուկ տեխնիկաներ, որոնք կոչված են ինչ-որ ձևով ազդելու, ավելի հեղինակավոր տպավորություն թողնելու համար, բայց բժիշկն այն մասնագետն է, ով պետք է շողարձակի իր սեփական, ներսից բխող, այլ ոչ թե անդրադարձած լույսով:
– Ի՞նչ ասել է բժշկի հոգատարություն հիվանդի հանդեպ: Ի՞նչ է դա ենթադրում:
– Դա ենթադրում է, որ նա արժևորում է իր հիվանդին' անկախ նրա սոցիալական կարգավիճակից, արժեհամակարգից, կրոնական պատկանելիությունից: Բոլոր հիվանդները հավասար են և հավասարաչափ կարևոր:
– Պացիենտին սպասարկումը, ինչպես գիտենք, սկսվում է ոչ թե բժշկի սենյակ մտնելուց հետո, այլ հենց բուժհաստատություն մտնելիս: Ի՞նչը կարող է հիվանդին վանել տվյալ բուժհաստատությունից կամ բժշկից:
– Սրտացավության բացակայությունը, անուշադրությունը, կոպտությունը, ձևականությունը: Իսկ սրանք կարող են դրսևորվել անգամ ամենաչնչին մանրուքներում: Ներկայում տարբեր հաստատություններում ընդունված է, որ հեռախոսազանգերի դեպքում 3-րդ ազդանշանից ավելի ուշ չպետք է պատասխանել:
– Իսկ ի՞նչ կարծիքի եք հայաստանյան բուժհաստատությունների սպասարկման որակի, այցելուին սպասարկելու հմտությունների մասին:
– Հատուկ ուսումնասիրույթյուններ ես չեմ կատարել, չեմ կարծում՝ որևէ մեկն ուսումնասիրած լինի այս հարցը, բայց, հենվելով իմ անձնական փորձառության վրա, փորձում եմ մտաբերել մի այնպիսի դեպք, երբ բժիշկը կոպիտ էր կամ փոքր-ինչ անքաղաքավարի, և չեմ կարողանում: Ժամանակի հետ բոլոր տեսակի սպասարկման ոլորտներում մարդիկ դառնում են ավելի պահանջկոտ, ինչը միանգամայն բնական է: Չափանիշներն են փոխվել: Այս առումով, նաև առողջապահության ոլորտում սպասարկման մշակույթի մակարդակը նկատելիորեն բարձրանում է, և դա միմիայն ուրախալի է:
Հեղինակ` Նելլի Ղարիբյան
Աղբյուր՝ med-practic.com
LADYNEWS.am
Դիտվել է 3170 անգամ
|