Ավելի լավ է կնոջը պարտվել. ՊԵՏՐՈՍ ՂԱԶԱՐՅԱՆ
24.05.2012
LN-ի հյուրասրահում է «Կենտրոն» հեռուստաընկերության «Ուրվագիծ» հաղորդաշարի հեղինակ և վարող, հեռուստամեկնաբան Պետրոս Ղազարյանը:
-Ասում են' հաջողության հասած յուրաքանչյուր տղամարդու թիկունքում կանգնած է դրան նպաստող կին: Կպատմե՞ք, թե ինչ դերակատարում ունեն կանայք Ձեր հաջողություններում:
-Տղամարդուն լիարժեք երջանկության համար երեք բան է անհրաժեշտ' կին, ընդ որում՝ ստատուսը, այսինքն՝ ամուսնացած եք, թե'ոչ, կարևոր չէ, սիրելի աշխատանք, լավ ընկերներ: Այս երեքի առկայության դեպքում է տղամարդը կայացած, հաջողակ:
-Այս իմաստով Ձեզ լիակատար երջանիկ համարո՞ւմ եք:
-Այսպես ասեմ' ես ինձ լավ եմ զգում: Լիակատար չէ ոչ մի բան: Գոնե ես երբեք իմ ցանկություններում մաքսիմալիստ չեմ: Արդեն իմ տարիքում մարդը սկսում է գնահատել և երջանկանալ այն մի փոքր բանով, որ կարողացել է փոխել:
-Իդեալական տղամարդը չի ծխում, չի խմում, չի խաղում, և ասում են՝ գոյություն չունի էլ… Իսկ իդեալական կի՞նը:
-Իրականում չծխելն ու չխմելը այդքան էլ լավ նշան չեն տղամարդու համար: Իդեալականություն ընդհանրապես գոյություն չունի: Կանանց հետ հարաբերությունը հավերժ պրոցես է, իսկ ասելով իդեալական կին'խոսքում ու հարաբերություններում մի տեսակ վերջակետ է դրվում: Վերջակետեր սիրող տղամարդը, չեմ կարծում, թե կարող է շատ երջանիկ լինել: Ի վերջո, կինը տղամարդու համար գեղեցիկն է, սերն է… Իսկ սրանք բաներ են, որ պիտի միշտ կենդանի մնան ու թարմ, միշտ պիտի զարգացման մեջ լինեն:
- Ասում եք, որ կինն ասոցացվում է գեղեցիկի, սիրո հետ և այլն, բայց, սրանով հանդերձ, Ձեզ երբեմն մեղադրում են հեղինակային հաղորդաշարերի շրջանակներում կանանց չխնայելու մեջ ճիշտ այնպես, ինչպես չեք խնայում տղամարդկանց: Սա մասնագիտական գի՞ծ է:
-Գիտե՞ք, եթե գործի մեջ ես կին-տղամարդ տարբերություն դնեմ, ուղղակի վիրավորած կլինեմ հենց այդ կնոջը: Ինձ մոտ հյուր է գալիս մասնագետը, անձը, անհատականությունը, որի հետ ես պիտի քննարկեմ որևէ պրոբլեմ, ոչ թե կին-տղամարդ հարաբերությւնները: Մի խոսքով' ես հարցազրույցներ եմ վարում ոչ թե կանանց ու տղամարդկանց, այլ մարդկանց հետ: Մյուս կողմից էլ, չեմ կարող ասել, թե ես կանանց ու տղամարդկանց հավասար եմ վերաբերվում հաղորդումներիս ժամանակ, քանի որ գործի մեջ ես ընդհանարապես որևէ մեկին այնպես չեմ վերաբերում, ինչպես մյուսին, սա նորմալ է. սուբյեկտիվիզմի տարրն առկա է, ու հենց դա է, որ համ ու հոտ է տալիս հարցազրույցին:
-Կա կարծիք, որ կանանց դեմ պայքարելն անիմաստ է: Մասնագիտության բերումով երևի հաճախ եք մտել նման պայքարի մեջ. հաղթե՞լ եք, թե՞ պարտվել:
-Ես կյանքի շատ մեծ փորձ չունեմ, բայց եկել եմ այն եզրակացության, որ կանանց հաղթելը տղամարդու համար այնքան էլ լավ բան չէ: Երբ ուսանող էի, կարծում էի, թե կանանց պետք է հաղթել, հիմա գտնում եմ, որ ավելի լավ է կնոջը պարտվել, ու թող ինքն իրեն լավ զգա:
-Իսկ պարտվելով Ձեզ լա՞վ եք զգում:
-Այո, շատ ավելի լավ, քան երբ զգում եմ, որ հաղթել եմ կնոջը:
-Ըստ Ձեզ, կա՞ն արդյոք այսօր Հայաստանում լուրջ ասելիք ունեցող և դա գործով ցույց տվող կանայք, հաղթող կանայք: Օրինակ, Ձեր էլեկտրոնային պարբերականում գրում է 30-ից ավել հրապարակախոս, որոնցից ընդամենը 5-ն են կանայք: Սա Ձե՞ր որոշումն է, թե՞ կին մտավորականներն իրոք այդքան քիչ են:
-Հանրային կյանքին ընդհանրապես կանայք շատ ավելի քիչ են ինտեգրված, քան տղամարդիկ: Թերևս միայն լրագրության մեջ է, որ կանայք այսօր շատ են, բայց դա էլ դեռ չի խոսում որակի մասին. սա առանձին թեմա է: Ինչ վերաբերում է կոնկրետ հարցին, ես ընտրելիս չեմ նայել' ով է կին, ով՝ տղամարդ, այլ փորձել եմ հասկանալ, թե ով ունի ասելիք, գրելու ձիրք, հետաքրքիր միտք, իսկ Ձեր նշած հարաբերակցությունն ստացվել է ինքնաբերաբար: Թե չէ իրականում ես կողմ եմ կանանց ակտիվությանը, քանի որ նրանց մեջ չկա հայ տղամարդկանց բնորոշ բռիությունը, ագրեսիան:
-Իսկ այս վերջերս աղմուկ հանած ծեծկռտուքների դեպքե՞րը՝ աղջիկների մասնակցությամբ:
-Ես, ճիշտն ասած, շոկի մեջ էի: Երբ դպրոցական տղաներն են իրար ծեծում, սա լավ չի, բայց հասկանալի է. բոլորս էլ դպրոցում կռիվ ենք արել: Իսկ երբ կանայք են իրար ծեծում տղայի նման, խուժանավարի… Երբ կինը տղամարդու վարքագիծ է ցուցաբերում, մանավանդ, լկտիությամբ, հասկանում ես, որ այդ կնոջ մեջ մեռած է սեռային զգացողությունն ու բնազդը: Նույնը կարելի է ասել նաև այն տղաների մասին, որոնք կանանց բնորոշ վարք են ցույց տալիս' բերանները բացած նայելով, թե ոնց են աղջիկները կռվում: Մի խոսքով' այս հարցում, ցավոք, մեզ «հաջողվել» է հասնել գենդերային հավասարության:
-Ինչո՞ւ, երբ երկու կին են կռվում, հասարակական աղմուկ է բարձրանում, իսկ երբ կռվում են երկու տղամարդիկ, դիտարկվում է իբրև հասկանալի, ինչպես Դուք ասացիք:
-Դա նույն բանն է, որ ասենք, թե ինչու է, երբ կինն է դիմահարդարվում, նորմալ է, երբ տղամարդն է դիմահարդարվում' զզվելի: Քանի որ բաներ կան, որ բնությունից այդպես են տրվել: Իհարկե, լավ չի, երբ դպրոցահասակ տղաներն են կռվում, բայց երբ երկու աղջիկ են տղայի պես կռվում դպրոցում, սա ավելի վատ է, քանի որ դեմ է բնազդին: Բնազդի փոփոխություն է տեղի ունեցել: Սրա դեմ հասարակական պայքար է պետք, որը չկա:
-Ինչու՞:
-Որովհետև, եթե փորձես պայքարել, կարող է պարզվել, որ ծեծող աղջիկներից մեկը պաշտոնյայի աղջիկ է, դպրոցի տնօրենը կարող է ինչ-որ պաշտոնյայի կին լինել: Այս դաշտում եթե սկսես պայքարել, հակազդեցություն ես զգալու:
-Ուրեմն պետք չէ՞ պայքարել:
-Վտանգավոր է պայքարն այդ խորքային երևույթների դեմ, քանի որ այդ երևույթները ծնողները մարդիկ են' շատ կոնկրետ անուն-ազգանունով ու շատ լուրջ ազդեցությամբ: Աստեղ է, որ պետք են մեր սոցիոլոգներն ու հոգեբանները, որոնք հայտնվում են միայն ընտրությունից ընտրություն ու թվեր են նկարում, իսկ դրա կարիքը գրեթե չկա, եթե անգամ թվերը ճիշտ են: Այս խնդիրն է, մարդկանց դրսևորած վարքագիծն է, որ սոցիոլոգները պիտի ուսումնասիրեն:
- Մի նմանատիպ խնդրի եք անդրադառնում Ձեր հրապարակումներից մեկում՝ խոսելով մոր' երկու երեխաներին խեղդամահ անելու դեպքի մասին: Գրել էիք. «Մեր ընտանիքի մոդելը սպառել է իրեն: Ամուսնության պարտադրանքը, երբ ամուսնանում են ոչ հոգեբանորեն, ոչ կյանքի փորձով, ոչ էլ նյութապես պատրաստ, բերում է հոգեկան ծանր հետևանքների և խեղված կյանքերի»: Ինչո՞ւ ենք հասել դրան: Պատճառը միայն ավանդույթնե՞րն են:
-Կոնկրետ այդ դեպքից շատ առաջ կնոջ ամուսինն ինչ-որ բողոքներ էր ներկայացրել և այլն: Եթե մենք ունենայինք լավ աշխատող սոցիալական համակարգ, որ լսեր այդ մարդու ձայնը, հետևեր, հասկանար' բողոքը ճիշտ է, թե' չէ, այդ երեխաներն այսօր գուցե ողջ լինեին: Բայց այսօր գործում է ավանդական մոդելը' ընտանիքը սարքել, գցել տան մեջ ու մոռանալ: Թե ինչ կլինի հետո, քչերին է հետաքրքրում:
-Բայց հնարավոր չէ հսկել բոլոր ընտանիքները, չէ՞:
-Պետք էլ չի բոլորին վերահսկել, բայց պետք է չանտեսել որևէ բողոք: Հենց այստեղ է պետք նաև դպրոցի ու մանկապարտեզի միջամտությունը, որոնք պիտի ահազանգեն, եթե աշակերտը դասի է գալիս անպատրաստ, թափթփված, խեղճացած, ոչ թե անտեսեն: Ուրիշ բան ասեմ. քանի՞ դեպք կա, երբ ծնողներն ամուսնացրել են աղջկան և, լսելով, որ այդ տանն աղջկան համարյա կտտանաքների են ենթարկում, լռել են' մտածելով, որ ամոթ է, ավելի լավ է աղջիկը մնա, մեռնի:
- Իսկ ո՞րն է Ձեր դեղատոմսը:
-Երեք ձև կա հասարակական խորացած խնդիրները լուծելու ու մտածելակերպը փոխելու համար' կա'մ ազգին «վիրահատելու են», կա'մ ինքը պիտի հասկանա ու կամաց-կամաց «իր օրգանիզմը մաքրի», կա'մ էլ կգնա կործանման:
Հարցազրույցը՝ Լարա Առաքելյանի
Դիտվել է 5891 անգամ
|