Քո չերազած իրականությունը
23.03.2012
Եթե կա իրականություն, որը կարող է կոտրել երազանքները, ինչո՞ւ չեն կարող լինել երազանքներ, որ կկոտրեն իրականությունը:
Մենք հետուառաջ ենք անում երազանքի կեսճանապարհին, իսկ իրականությունը տանում է մեզ' հետեւից քարշ տալով կամ առաջը գցած: Իհարկե, չի բացառվում, որ այդպես էլ ոչ պակաս հաջող կյանք ստացվի, եւ պարտադիր չէ գնալ առաջին պատահած երազանքի հետեւից:) Բայց մի դեպքում՝ եթե երկրորդ անգամ չես երազելու, եթե լքելու ես երազանքդ ուրիշ երկիր գաղթելու պես, եթե նրա կիսատ կյանքով չես ապրելու: Եվ քո վերջնական ընտրությունն է՝ սպառել այն, ինչ կա: Այլապես առողջության համար շատ անհաջող համադրություն են չհամառող երազանքն ու ծավալվող իրականությունը:
Մենք չենք հավատում մեր սեփական ճանապարհին, որովհետեւ կան մայրուղիներ, որոնց չհավատալն ընդունված չէ, որոնցով չանցնելը ոչ մի տեղ գնալ է: Ովքեր փորձում են կանգնած մնալ ոտքերի տակից փախչող, բայց իրե՛նց ճանապարհին, կյանքում երկրորդ անգամ քայլել են սովորում: Քայլել սովորել արդեն գիտակցական կյանքում, երբ ամեն վայրկյան ուղեղդ արթուն հուշում է. «Չես կարող, որովհետեւ .... քանի որ .... այն պատճառով....»: Իսկ դու առաջ ես գնում մանկական այն բնազդով, որով մի օր աջ ոտքդ առաջ անցավ ձախից, հետո ձախը՝ աջից: Եվ ուղեղդ էլ իր հերթին հասկանում է, որ արժի գործի անցնել. ինչ-որ բան է կատարվում :)
Պատկերացնում եմ՝ մեր օրգանիզմի համար ժամանակին ինչ է նշանակել չորեքթաթության մասին մոռանալը, մեզ համար ինչ փորձություն է եղել մի քանի քառակուսի սանտիմետրի վրա մարմինը հենելն ու ոտքն առաջ գցելը... Այո, դա բնական փուլ էր, մեծանալու ընթացք: Բայց ոչ ոք չի արգելում մեզ բնական ցանկություններ ունենալ նաեւ մեծ ժամանակ: Առաջ մղվելու չիրացված տարբերակներ կան կյանքի բոլոր օրերին:
Տ.Մ.
Դիտվել է 2191 անգամ
|