Չեմ սիրում ապրել երազանքներով. Մավր Մկրտչյանը
04.03.2014
Ladynews.am-ի հյուրասրահում է ժողովրդական երգիչ Մավր Մկրտչյանը:
-Ե՞րբ ես կատարել երաժշտական առաջին քայլերդ, ո՞վ բացահայտեց քո ունակությունները:
-Հայրս… Լինելով երաժիշտ, նա առաջինը տեսավ ինձ մոտ այդ ձգտումներն ու ընդունակությունները: 6-7 տարեկան հասակից հայրս սկսեց զբաղվել ինձանով՝ սովորեցնելով երգել: Ես երգերն իրենից էի լսում և սովորում: Ընթացքում տեսնելով առաջընթաց՝ ծնողներիս նախաձեռնությամբ Ջավախքից եկա Երևան' սովորելու: Ծնունդով Ջավախքից եմ, ծնվել և մեծացել եմ Ջավախքի գյուղերից մեկում: Քանի որ այնտեղ չկային պայմաններ պրոֆեսիոնալ կերպով երգով զբաղվելու համար, այդ պատճառով հայրս ինձ ուղարկեց սովորելու Երևան, երբ ընդամենը 10 տարեկան էի:
-Փաստորեն կարելի է ասել՝ երաժշտական շնորքը նաև հայրիկիցդ է անցել:
-Միանշանա՛կ:
-Նշեցիր, որ 6-7 տարեկանից երգել ես, կա՞ մի երգ, որն ամենաշատն էիր սիրում և երգում այն ժամանակ:
-Երևի այն ժամանակ ավելի շատ էի երգում աշուղական երգեր, քան հիմա…Կային մի քանի երգեր, որոնք ամեն օր պարտադիր պետք է երգեի, բայց կոնկրետ մեկը չեմ կարող հիշել:
-Իսկ ինչպե՞ս հասկացար, որ քոնը միայն ժողովրդական երգն է:
-Ես չեմ համարում՝ իմը միայն ժողովրդականն է, չնայած ժողովրդականն Իմն է: Այժմ փորձում եմ և հետագայում էլ փորձելու եմ տարբեր ժանրերում, բայց դա անցում չի լինելու ժողովրդականից այլ ժանրեր. գլխավորն ինձ համար միշտ մնալու է ժողովրդականը: Յուրաքանչյուր մարդ, երբ ծնվում է, ունի իր առաքելությունն ու իր ասելիքը, իմ ասելիքը՝ երգն է, իսկ երգը միայն ժողովրդականը չէ:
-Երևի թե յուրաքանչյուր բնագավառ ունի իր բարդությունները, երգարվեստը ևս, իսկ ի՞նչ բարդությունների հանդիպեցիր, որոնց մասին չէիր էլ պատկերացնում:
-Ամենամեծ բարդությունը երգարվեստում կոմերցիայի և արվեստի բախումն է. երկուսն էլ անհրաժեշտ են, բայց շատերի դեպքում կոմերցիան դառնում առավել առաջնային, քան արվեստը: Պետք է կարողանաս պահել հավասարակշռությունը, որպեսզի գնալով կոմերցիայի հետևից՝ չկորցնես արվեստը:
-Ինչո՞ւ է կարևոր կոմերցիան, ֆինանսական կայությո՞ւն է ապահովում:
-Ֆինանսական կայունությունից բացի, այն անհրաժեշտ է հասարակության ավելի լայն զանգվածների ներգրավվելու համար:
-Իսկ դու կարողանո՞ւմ ես պահել հավասարակշռություն:
-Ունեմ և՛ գաղափարական, և՛ կոմերցիոն ուղղվածություն, այս պահին ինձ համար կարևոր է գաղափարականը:
-Երգարվեստի հետ կապված քո ամենախենթ երազանքը…
-Ճիշտն ասած երբեք չեմ սիրել ապրել երազանքներով, իմ առջև նպատակներ եմ դրել և հասել նպատակիս: Այնուամենայնիվ, ինձ համար երազանքի նման ինչ-որ բան է մեր իրական մշակույթը ներկայացնել ոչ միայն հայ հանդիսատեսին, այլ նաև համաշխարհային: Ես հենց այնպես չեմ ասում. փորձում եմ ճանապարհներ գտնել և անընդհատ մտածում եմ այդ մասին:
-Տասը տարեկանից ապրել ես ծնողներիցդ հեռու, համոզված եմ՝ շատ դժվարությունների ես հանդիպել, ի՞նչն է քեզ առաջ մղել, ուժ տվել:
-Ճիշտ նշեցիք, բարդություններ շատ-շատ են եղել, բայց կար հստակ նպատակ, ցանկություն, վստահություն՝ նաև ծնողներիս կողմից, որ ես կկարողանամ հաղթահարել, հենց դա էլ ինձ ուժ է տվել:
-Մի առիթով ասել ես՝ այդ տարիները քեզ սովորեցրել են լինել ինքնուրույն, պայքարել… Կա՞ն սկզբունքներ, որոնց հավատարիմ մնացիր ՝ անկախ ամեն ինչից:
-Իհարկե՛, կան…Ապրել հնարավորիս անկախ՝ առանց կառչելու շրջապատի կարծիքից, սեփական քրտինով: Ես մարդկանց չեմ հասկացել միայն մի դեպքում, երբ ապրում են աննպատակ, ինքս միշտ փորձել եմ ուզածիս հասնել մաքուր ճանապարհով. եթե մեկը դա չտեսնի, մյուսը հաստատ կտեսնի:
-Ո՞ւմ հետ ես ապրել Երևանում, երբ տեղափոխվեցիր Ջավախքից:
-Մենք չորս եղբայր ենք, բայց Երևանում ապրել ու ապրում եմ երկու եղբայրներիս հետ:
-Երեք տղամարդ՝ առանց կնոջ, կենցաղային գործերով ձեզանից ո՞վ էր զբաղվում:
-Կախված էր մեր զբաղվածությունից, ով ազատ ժամանակ էր ունենում, նա էլ զբաղվում էր կենցաղային գործերով:
-Մի անգամ ասել ես՝ քննադատություններն ավելի օգտակար են. այդ քննադատությունները նպաստում են՝ աշխատես դրանք ուղղելու ուղղությամբ, ո՞վ է քո ամենամեծ քննադատը, ո՞ւմ խոսքն ես կարևորում:
-Իմ ընտանիքը, ես առաջին հերթին լսում և կարևորում եմ ընտաիքիս խոսքն ու կարծիքը:
-Մա՛վր, ի՞նչ է քեզ տալիս երկրպագուի սերը:
-Երկրպագու բառն ինձ համար խորթ է, ես կասեի՝ իմ հանդիսատեսը: Իսկ իմ հանդիսատեսի սերն ինձ տալիս է երկու բան՝ ոգևորվածություն և պատասխանատվություն:
-Մի առիթով ասել ես՝ ընկերոջդ պետք է ընդունես և սիրես այնպիսին, ինչպիսին կա, առհասարակ երբ սիրում ես, չե՞ս ձգտում մարդուն փոխել:
-Ես մարդուն դժվար եմ ընդունում, իսկ ընդունելուց հետո չեմ ձգտում փոխել: Շատ ընկերներ ունեմ, բայց ընկերներ, որոնց հետ ես կապված եմ հոգեպես քիչ են, նրանց ես ընդունում եմ այնպես, ինչպես կան:
-Եթե քո ամենամոտ ընկերոջն այժմ հնանավորություն ունենայինք հարցնել, քեզանից ի՞նչ բողոքներ կունենար:
-Ընկերներս միշտ ասում են՝ ես շատ «անջիգյար» եմ (ծիծաղում է):
-Իսկ ի՞նչը չես ների քեզ հարազատ մարդուն:
-Դժվար հարց է, եթե մարդուն ընդունել ես քո հոգում, ուրեմն նրան հասցրել ես ճանաչել ամեն առումներով, ուստի դժվար ես հիասթափվում: Գուցե կյանքի իրավիճակներում մարդն ստիպված ինչ-որ բաներ է անում, պետք է փորձել պատճառները հասկանալ:
-Այսինքն՝ եթե մարդուն սիրում ես, դժվար կկորցնե՞ս:
-Եթե չուզենամ կորցնել, չեմ կորցնի:
-Ի՞նչ նորություններ են սպասվում քո հանդիսատեսին:
-Ունեմ համերգային հրավերներ տարբեր երկրներից, շուտով վաճառքում կլինի առաջին մենահամերգիս DVD տարբերակը, ինչպես նաև կներկայացնեմ տեսահոլովակ:
Հարցազրույցը` Շողիկ Գալստյանի
Աղբյուր` LADYNEWS.am Դիտվել է 9418 անգամ
|