02.12.2019

«Անսահման հիացմունք՝ դեպի գույները, անհագ ցանկություն՝ դեպի արվեստը. ահա դեպի նկարչություն ինձ մղող ուժը: Արվեստի ցանկացած ճյուղի ներկայացուցիչ կարծում է, որ հենց իր ուղղությունն է ամենան: Ես ևս բացառություն չեմ։ Մարդիկ ստեղծագործում են ու բարձրանում դեպի այն անսահմանությունը, որը տալիս է արվեստը: Ես էլ նկարում եմ ու դեգերում գույների կախարդական թագավորությունում»։

Մասնագիտությամբ լինելով լրագրող, որոշում է ուսումնասիրել «PR և հաղորդակցային տեխնոլոգիաներ» մագիստրոսական ծրագիրը, բայց դա էլ չի բավարարում և վերստին սկսում է զբաղվել նկարչությամբ, առանց որի, ինչպես ինքն է նշում, արդեն չի կարող ապրել անգամ մեկ օր: Իսկ ինչու՞ հենց նկարչություն. քանի որ ունի անսահման ստեղծագործելու ցանկություն և իր կյանքը չի պատկրացնում առանց գույների: Արվեստը կիրառելի է ուզում դարձնել ինչպես իր աբստրակտ կտավներով, այնպես էլ ստեղծած նոր՝ «Պէլյա» հագուստի և զարդերի ապրանքանիշով: Նկարչության մեջ առաջին լուրջ քայլերն սկսել է 14 տարեկանից և 8 տարի է, ինչ հետևողականորեն զբաղվում է:

-Դուք առաջին մասնագիտությամբ լրագրող եք, երկրորդով՝ հանրության հետ կապերի (PR) մասնագետ: Այդ դեպքում ինչու՞ նկարչություն:

-Լրագրությամբ զբաղվել եմ ԵՊՀ ժուռնալիստկայի ֆակուլտետում սովորած չորս տարիների ընթացքում. ինձ համար այն մասնագիտություն է, որն անընդհատ փնտրելու, բացահայտելու հնարավորություն է տալիս և տեղեկացնում, ամենակարևորը' շարժուն է, ինչն էլ ձգում է: PR-ը ինձ համար նոր է, քանի որ «PR և հաղորդակցային տեխնոլոգիաներ» ԵՊՀ մագիստրոսական ծրագիրն սկսել եմ ուսումնասիրել այս տարվանից. մասնագիտության հիմքում հաղորդակցությունն է, հանրության հետ շփումը, ինչն ինձ շատ դուր է գալիս: Իսկ նկարելը և առհասարակ, արվեստն իմ մեջ մանկուց են:

Չորս տարեկանում նախքան մրգերն ուտելը, դրանցից ինչ-որ պատկերներ էի ստանում և սկսում հիանալ, օրինակ' մանդարիններից ստացած թիթեռնիկով: Առաջին անգամ դպրոց գնալիս նեղացել էի ծնողներիցս, քանի որ ինձ համար ինչ-որ անգույն պայուսակ էին գնել (մուգ մարմնագույն), որն, իմ կարծիքով, տգեղ էր: Գնեցինք նորը. այն իր վրա կրում էր գրեթե բոլոր երանգները: Նկարում էի տետրերի անկյուններում, չնայած ծնողներիս բարկանալուն' նկարում էի պատերին, գրատախտակներին. մի խոսքով' որտեղ հնարավոր էր:

-Ո՞րն էր ամենամեծ խթանիչ ուժը նկարելու համար:

-Խթանը իմ' ամեն տեղ գեղեցիկը փնտրելու, ամեն բան «գունավոր» տեսնելու ցանկությունն էր: Նկարչությամբ լրջորեն զբաղվելը երազանք էր դարձել: Մոտ 14 տարեկան էի, երբ առաջին անգամ հաճախեցի նկարչության անհատական դասընթացների: Սկսեցի երկրաչափական պատկերներ նկարելուց (բուրգ, կոն, գունդ)' հասնելով դիմանկարի ուսումնասիրմանը, բայց զգում էի, որ ինձ հարազատ են գույները: Իմ մոտիվացիան անսպառ է, ներշնչանքս՝ նույնպես: Վերջինս աղբյուրը հենց կյանքն է, որը շատ եմ սիրում: Ինձ շարժողը որևէ բան ստեղծելու, «արվեստի աստիճաններով բարձրանալու» ձգտումն է:

-Ի՞նչ են Ձեզ տալիս նկարչությունն ու արվեստը:

-Տարբեր անհատական պարապմունքների հաճախելուց հետո, վերջապես գտա ինձ ամենահոգեհարազատ «Շտրիխ արտ» մասնագիտացված նկարչության դասընթացները, ուր հաճախում եմ մինչ օրս: Շատ եմ նկարում գունանկարներ։ Գույները, որոնցով «խաղում եմ», ինձ տալիս են ամենադրական էներգիաները: Ներկերի բույրերն իմ ամենասիրելի օծանելիքից հաճելի են: Ստեղծագործելու անհագ ցանկությունը կախարդական է. ուժ, որը սիրո պես բացատրություն չունի: Մի նպատակ ունեմ. ցանկանում եմ, որ «իմ» արվեստը լինի կիրառական: Արվեստը գեղեցկացնում է կյանքը, այն պետք է լինի մարդկանց տեսադաշտում' փողոցում, ժամանցի վայրերում, թատրոնում, կինոսրահում, այլուր:

-Եվ ինչպե՞ս եք մտադիր նկարչությունը դարձնել կիրառական:

-Մոտ երկու տարի առաջ սկսեցի պատրաստել պոլիմերային և սովորական կավից զարդեր, որոնց վրա նկարում էի ակրիլով' տալով դրանց աբստրակտ տեսք: Ունեի սկզբունք' «յուրաքանչյուրից մեկ օրինակ»: Վերջինս մտադիր եմ դարձնել իմ այցեքարտը: Այնուհետև փորձեցի կազմակերպել դրանց վաճառքը (համացանցով, օդանավակայանի և այլ հուշանվերների խանութներում): Լավ սպառում կար. միակ խնդիրն այն էր, որ թիրախս զբոսաշրջիկներն էին, իսկ ես ցանկանում էի, որ իմ գործերը կրեն հաներկրացիներս, այն գնահատեն Հայաստանում:

Եկավ մի պահ, երբ հասկացա, որ ուզում եմ այլ բան ևս, որոշեցի ստեղծել նոր ապրանքանիշ, և նկարել հագուստի վրա, աբստրակտ գույներ տալ վերնաշապիկներին: Դրանք համադրում եմ զարդերիս հետ, քանի որ նույն ոճն ունեն: Հենց այստեղ է, որ իմ նկարները պետք է «քայլեն»: Ուզում եմ մարդիկ արվեստը կրեն ոչ միայն իրենց մեջ, այլ նաև իրենց վրա: «Պէլյա» ապրանքանիշը նոր է, դեռևս միայն օնլայն հարթակում, բայց հուսով եմ՝ մեծ հեռանկար ունի, ցանկանում եմ նաև ունենալ սրահ-վարճառատուն: Վերջինիս առնչությամբ հետաքրքիր գաղափարներ ունեմ, բայց դեռևս չեմ պատմի՝ հետագա անակնկալների համար:

-Արդյո՞ք բիզնեսի և շահույթի ազդեցության տակ ստեղծագործելը չի՞ դառնա մեխանիկական գործընթաց. չկա՞ այսպիսի վտանգ:

-Ո՛չ, հակառակը: Նշեցի, որ արվեստը պետք է «քայլի»: Իմ նպատակներն ինձ առաջ են տանում, ինչը ստեղծագործականություն է ենթադրում: Երբ հասնում եմ սահմանված նպատակին, ինձ համար նոր ազդակներ են ի հայտ գալիս՝ տեղում չդոփելու համար: Եթե ես անեմ այս ամենը միայն գումար աշխատելու համար, նկարելուս «որակը» անհամեմատ կիջնի. այն լճացման կհանգեցնի:

-Ո՞րն է Ձեր ամենասիրելի կտավը, և ո՞վ է Ձեր նախընտրելի նկարիչը:

-Թվեմ երեք իմ ամենասիրելի կտավները՝ Էդվարդ Մունկի «ճիչը», Սալվադոր Դալիի «Հիշողության հարատևությունը» և Վան Գոգի «Աստղազարդ գիշերը»:

Շատ են այն նկարիչները, որոնցից անսահման սովորելու բան կա: Այնուամենայնիվ երկու նկարչի կառանձնացնեմ. Ֆրիդա Կալոն (նրան նկարել եմ մեկ ամիս առաջ), ով պատկերել է իր ինքնանկարները՝ հիմնավորելով, որ միայն իրեն է այնքան լավ ճանաչում՝ հստակ պատկեր տալու համար և Պաբլո Պիկասոն, ում պատկերացումն իրերի և մարդկանց շուրջ անսահմանության է հասնում:

-Կա արդյո՞ք չհասկացված լինելու մտավախություն:

-Կարծում եմ՝ արվեստով զբաղվող ցանկացած անձնավորության անհանգստացնում է չգնահատված լինելու վախը, հատկապես, եթե նոր է ճանապարհ ընկնում: Բայց յուրաքանչյուր աշխատանքի, գործի, կամ նպատակամիտված գործունեության հիմքում, ինչպես ընդունված է ասել՝ «ռիսկն» է: Ինձ ոչինչ չի խանգարում արվեստով զբաղվելու համար: Ես ուզում եմ նկարել, այն կիրառել իրական կյանքում, և «պարտավոր եմ» անել դա, եթե ցանկանում եմ հասնել որևէ հանգրվանի:

Հաջորդը «ձուլվելու» վտանգն է: Արվեստը կիրառելի դարձնող անձիք տալիս են արտադրանք, որը երբեմն կարող է աչքի չընկնել կամ չտարբերվել մյուսներից: Պետք է մտածել, ստեղծագործել և տալ այնպիսի արդյունք, որը բնորոշ կլինի քեզ, արվեստի «քո» ուղղությանը, կհիշեցնի քո մասին. սա իմ առաջնային սյզբունքներից մեկն է նկարչության մեջ:

Հարցազրույցը՝ Անուշ Ավանյանի

Աղբյուր' LADYNEWS.am

Դիտվել է 6188 անգամ

08.11.2022
«Պարֆյումերի» մասնագիտությունն իսկապես կախարդական է, որն իր աշխատանքում համատեղում է արվեստն ու զգացմունքները, հիշողությունները, հոգևոր ազդակներն ու պատկերները, բնությունն ու քաղաքային միջավայրը, ռետրոն և արդիականությունը։

26.10.2022
Բույրերը կարող են բարելավել կյանքի որակը ճիշտ այնպես, ինչպես լավ սնունդը, որակյալ հանգիստն ու գեղեցիկ հագուստը:

06.10.2022
Հայտնի բևեռախույզ և Ռուսաստանի հերոս Արթուր Չիլինգարովի դուստրը պատմել է իր ընկերոջ, հոր հետ հարաբերությունների և նորաձևության հանդեպ ունեցած վերաբերմունքի մասին։ 

08.07.2022
Քիմ Քարդաշյանը նկարահանվել է Allure ամսագրի օգոստոսյան համարի շապիկի համար և հարցազրույց տվել հրատարակությանը։

29.06.2022
Մեր շրջապատում հաճախ ենք հանդիպում անհատների, ովքեր տնայնագործական պայմաններում ստեղծում են յուրահատուկ իրեր, արվեստի տարբեր, այդ թվում՝ ազգային ավանդական ուղությունների գործեր, հաճախ՝ հանրային մեծ հետաքրքրություն ներկայացնող ստեղծագործություններ։ Եվ որպես օրինաչափություն՝ շնորհաշատ այս անհատների ու նրանց գործունեության մասին հանրությունը տեղեկանում է պատահական մի դիպվածով...

01.06.2022
Օրեց-օր հայկական նորաձևության դպրոցին բնորոշ են դառնում ազգային տարրերի, պատկերների, պատմա-մշակութային ժառանգության բաղադրչների ներառումը հագուստի բազմաժանր նմուշներում։