Դերասանուհի Աննա Հարությունյանի համար «երկնքից աստղեր ցած բերել են»
03.10.2012
LN-ի հյուրասրահում է «Գոյ» փորձարարական թատրոնի դերասանուհի Աննա Հարությունյանը:
-Դերասանուհիներից մեկն ասել է` «դերասանուհի լինելը կանացիության բարձրագույն աստիճանն է», ինչպե՞ս կմեկնաբանեք, այդ կարծիքի՞ն եք:
-Դոստոեւսկին ասում էր` «ամեն մարդկային ինձ օտար չէ», դերասանուհին էլ կարող է լինել ե՛ւ աստվածային, ե՛ւ սատանայական, միեւնույն ժամանակ գեղեցիկից ու վեհից վերածվել այլանդակ ճիվաղի եւ ճիշտ հակառակը:
-Մասնագիտության ամենամեծ բարդությունը, որ մինչեւ հիմա զգացել եք…
-Միանշանակ կասկածն է, եթե իհարկե կարելի է դա բարդություն համարել, կասկածը, բայց ոչ երբեք թերարժեքությունը, արածդ գործի` խաղացածիդ հանդեպ: Ու հենց կասկածն է, որ ամեն վայրկյան ուղղորդում է ինքդ քեզ ճանաչելուն, ավելի ու ավելի կատարելագործվելուն:
-Այսինքն՝ կասկածը` արդյոք լա՞վ եք անում Ձեր գործը, ճի՞շտ հասկացա:
-Այո՛, ճիշտ այդպես:
-Ստեղծագործական ինչ նորություններ ունեք:
-Այժմ գտնվում եմ ստեղծագործական բուռն փուլում: Նկարահանվում է նոր գեղարվեստական մարտաֆիլմ, նկարահանման պրոցեսը շատ հագեցած է ու հուսով եմ` արդյունքն էլ այդպիսին կլինի:
-Թատրոն, գեղարվեստական ֆիլմ, սերիալ սրանցից ո՞րն է Ձեզ ավելի հոգեհարազատ:
-Դերասանական արվեստի հիմքում զգացմունքն է, որը միայն թատրոնում կարող ես գտնել, ապա նոր այն բերել գեղարվեստական ֆիլմ կամ սերիալ:
-Իսկ վերջիններից ինչ-որ բան կա՞ թատրոն տանելու:
-Թատրոնն ինչ-որ առումով անձեռնմխելի է օտարոտի մարմիններից, ինչի համար կարելի է միայն ցնծալ: Թատրոնն ինքն իրենով բարին է, կատարյալը, ու եթե նույնիսկ գեղարվեստական ֆիլմից կամ սերիալից հնարավոր լիներ ինչ-որ հետաքրքիր բաներ տանել թատրոն, ապա վստահ եմ` թատրոնն իր ձեւով, յուրովի կընդուներ այն, այլ ոչ թե սերիալի նման կկլաներ, անհետ կտաներ: Ի դեպ, նուրբ թելերիս կպաք` թատրոնին:
-Դեր, որ երազում եք խաղալ, կամ գուցե դերեր:
-Ավելի շատ բնավորություններ, քան կոնկրետ դերեր: Երեք տարի առաջ խաղում էի Թենեսի Ուիլյամսի «Ենթակա է քանդման» պիեսում Վուիլլի դերը, մի մանկիկի, ով իր հարազատ քրոջ թաղումը պատկերացնում էր «կամելիազարդ տիկնոջ»` Մարգարիտ Գոտիեին հավասար, սակայն ճիշտ հակառակը ստացվեց. քրոջ թաղմանը ոչ ծաղիկներ կային, ոչ էլ ջութակ էին նվագում: Շատ հուզիչ տեսարան էր, ոչ միայն հանդիսատեսն էր հուզվել, այլ նաեւ ես` նրանց հետ, տեղում արձագանքներ զգացի դահլիճից. լսվեցին հոգոցներ, ու սիրտս ճմլվեց, ինձ թվաց` մեկի դեռեւս չսպիացած վերքին եմ դիպել: Հետո որոշեցի` անպայման խաղաl Գոտիեի դերը, փաստորեն ունեմ երազած կերպար:
-Որպես երիտասարդ դերասանուհի` ի՞նչ եք կարծում, ի՞նչ գլոբալ խնդիրներ ունի այսօրվա մեր թատերարվեստը:
-Թափթփվածություն եմ նկատում, չափից դուրս ինքնահոսի վիճակ, ուժերի գերագնահատում, բայց ոչ երբեք գերլարում ավելին անելու: Ինքս փորձում եմ մաքսիմալ մաքրասեր լինել իմ գործում: Արվեստը հզոր ուժ է, մի լեզու, որով բոլոր ազգերն են խոսում ու որը չունենալու դեպքում, քաղաքական առումով էլ ես թույլ համարվում:
-Ձեզ բավարարո՞ւմ է այն, ինչ հիմա անում եք որպես դերասանուհի:
-Բնավ, երբեք, լինել հագեցած` նշանակում է այլեւս չլինել: Չձգտել ավելիին`նշանակում է լիարժեք չապրել:
-Ինչպիսի՞ն պետք է լինի տղամարդը, որ առանց մեծ ջանքեր գործադրելու արժանանա Ձեր ուշադրությանը:
-Պարզապես տղամարդ. այդ բառն արդեն իր մեջ կրում է այն ամենը, ինչ հատուկ պետք է լինի տղամարդուն, իսկ ջանքեր թող գործադրի, չէ որ կանանց հատուկ է տանջելը:
-Փաստորեն կտանջեք, այո՞:
-Ֆլիրտ սիրում եմ թե՛ թատրոնում, թե՛ կյանքում, պարզապես աշխատում եմ չափը չանցնել:
-Ու որո՞նք են այն ամենակարեւոր հատկանիշները, որ պետք է ունենա տղամարդը:
-Նրբանկատություն, կնամեծարություն, ժամանակի մեջ շուտ կողմնորոշվելու ընդունակություն, ամենակարողություն: Այո՛, կզարմանաք, բայց սերն ամենակարող է, ինչպես վհուկներն են ասում Մակբեթին:
-Այսինքն՝ սիրելով տղամարդը կդառնա՞ ամենակարող:
-Որոշ ժամանակ` այո՛, քանի դեռ սիրո զգացմունքը կլինի: «Երկնքից աստղեր բերելը» իրոք եղել է, դե ես մի քիչ անցած դարի ռոմանտիկներից եմ սերված:
-Հավատո՞ւմ եք հավերժական սիրո գաղափարին:
-Չգիտեմ,գուցե, ինչպես իմ կերպարներից մեկն էր ասում, «սերը կանցնի, իսկ ինչը կմնա»:
-Ի՞նչ եք կարծում, մասնագիտությունը հնարավո՞ր է` խանգարի Ձեզ Ձեր անձնական կյանքը լիարժեք դասավորելուն:
-Սիրված կին, ընտանիքի մայր լինելը, ինչը բերում է երջանկության, միայն կօգնի մասնագիտությանս: Ի վերջո երկտակ նվիրումը հնարավոր է, եթե կարողանում ես զատել սահմանները:
-Այնուամենայնիվ, եթե ստիպված լինեք մի օր ընտրել…
-Կփորձեմ դրան չհասնել, չնայած ասում են` «եթե ուզում ես ծիծաղեցնել Աստծուն, պլանավորիր օրդ»:
-Յուրաքանչյուր դեր խաղալիս ո՞ւմ կարծիքն է Ձեզ ամենաշատը հուզում ու մտահոգում:
-Արմեն Մազմանյանի` իմ վարպետի, Աննա Հեքեքյանի` բեմական խոսքի վարպետի, մայրիկիս, քույրիկիս, ինչպես նաեւ իմ կյանքի տղամարդու, ով թերեւս միշտ հիացած է ինձնով:
-Փաստորեն, Աննայի սիրտն զբաղված է:
-Այո՛: Ինչի համար շատ ուրախ եմ. առանց սիրո դերասանը գոյություն չունի:
-Եթե հնարավորություն ունենայիք, ի՞նչը կփոխեիք մեր կանանց ու աղջիկների մեջ:
-Ինչ-որ բան չէի փոխի, պարզապես խորհուրդ կտամ ավելի զգոն լինել. շատ հետեւեն թե՛ իրենց արտաքինին, թե՛ հոգուն: Երբ կինը երջանիկ է, նա կարողանում է իր ողջ երջանկությունը տարածել ընտանիքում ու ստեղծել ամուր ընտանիք, իսկ ինչպես Գ. Մարզպետունին էր ասում. «Հզոր պետությունը ամուր ընտանիքի մեջ է»:
-Ի՞նչ եք կարծում, ի՞նչ է ուզում կինը:
-Սիրվել եւ սեր տալ: Սիրված ու գնահատված լինել թե՛ մասնագիտության մեջ, թե° կյանքում. միայն այդ դեպքում է, որ կարող ես ներդաշնակության հասնել:
Շողիկ Գալստյան Դիտվել է 26484 անգամ
|