10.07.2012

LN-ի հյուրասրահում է Փարիզի «Լա բոհեմա» թատերական միության հիմնադիր, ռեժիսոր, դերասան Նարեկ Դուրյանը:

-Հարցազրույցներից մեկում ասել եք, որ կյանքը խաղ է, որտեղ մեկը հաղթում է, մեկը պարտվում, բայց այնուամենայնիվ խաղում ես: Ձեր պարտություննե՞րն են շատ, թե՞ գերակշռում է հաղթանակը:

-Սխալ է ստատիստիկա անելը: Լավ եմ, ուրեմն հաղթել եմ: Հիմա յոթ անգամ հաղթել եմ, վեց անգամ պարտվել եմ. դա կապ չունի: Երևի հաղթել եմ, որ լավ եմ:

- Պարո՛ն Դուրյան, զգո՞ւմ եք, որ երևանյան թատերական կյանքը մի տեսակ դուրյանական շնչով է հագեցած:

-Իմ մեծ խոնարհումը այս նախադասության համար: Դա մեծ պատիվ է: Իմ շնչով ապրել, չեմ կարծում, բայց որ ինչ-որ բան բերեցի, դրանում կասկած չկա: Բայց ես մենակ չեմ, Վարդանը Պետրոսյան, Հրանտը Թոխատյան, բոլորս էլ աշխատում ենք: Հիմա մի երազանք էլ ունեմ. դասարան բացել 20 հոգանոց, որ մի քանի տարի հետո ունենամ իմ դպրոցն անցած դերասաններ, որ ձեռքի մի շարժումով ինձ հասկանան: Ես նրանց սովորեցնելու եմ այն ամենը, ինչ ես գիտեմ:

- Ասում են' դերասանները հանդիսատեսի հետ աշխատելիս մի չեզոք դեմք են գտնում և միշտ նրան նայում, այդպե՞ս է: Իսկ Դուք ինչպե՞ս եք վարվում Ձեր հանդիսատեսի հետ:

-Այդպիսի բան չկա: Հակառակը' ինչքան ինձ հետևող դեմք գտնեմ, նրան «կգզեմ», քանի որ ինքը ինձ կյանք կտա. ես նրա համար եմ ապրում, իսկ եթե ես կարողանամ նրան ապրեցնել, ես երջանիկ կլինեմ: Բայց այնուամենայնիվ, պետք է չտեսնել դեմքերը, որովհետև այնպիսի~ դեմքեր ենք նկատում: Օրինակ՝ շատերն ասում են, որ եթե չի ծիծաղում մարդը, չի հասկանում, բայց նորմալ մարդը պետք է իրեն հարց տա' միգուցե ես ինչ-որ բան այնպես չեմ անում: Դրա համար, որ խուճապի չմատնվենք դեմքերի արտահայտություններից, աշխատում ենք դեմքերին չնայել:

- Ներկայացումներ բեմադրելիս ինչի՞ վրա եք շեշտը դնում: Ի՞նչ սկզբունքներ ունեք, որոնց անշեղորեն հետևում եք:

-Այսօրվա օրով եմ առաջնորդվում: Ժա՛-մա՛-նա՛-կա՛-կի՛ց: Ժամանակից ընկար՝ կորչում ես: Ես 53 տարեկան եմ, բայց երիտասարդներ կան, որոնցից ավել եմ, որովհետև ես ժամանակին համընթաց եմ ապրում, և իմ բոլոր ներկայացումներն էլ բեմադրում եմ նոր շնչով, և սցենարներն էլ ժամանակակից են:

-Հաղորդումներից մեկի ժամանակ պարզ դարձավ, որ բացի պրոֆեսիոնալ դերասան և պարզապես լավ մարդ լինելուց, Դուք հիանալի խոհարար եք: Ի՞նչ եք կարծում, տղամարդու համար կնոջ սիրտը գրավելու այցեքա՞րտ է պատրաստել իմանալը:

-Անպայմա՛ն: Պատրաստող տղամարդը շատ սիրուն բան է, արտիստ է: Երբ կինն է պատրաստում, դրան այդքան ուշադրություն չենք դարձնում: Ես մեծ հաճույքով եմ պատրաստում: Դա չի նշանակում, որ ամեն օր կանեմ, բայց եթե որոշում եմ, որ պետք է անեմ, մեծ սիրով եմ անում: Դա ինձ համար բեմադրություն է, որ պիտի ձևավորեմ, կպցնեմ իրար և այլն: Իզուր չէ, որ աշխարհի ամենալավ խոհարարները տղամարդիկ են:

-Մի առիթով ասել եք, որ եթե նորից ծնվեիք, ապա կուզեիք նույն ձևով ապրել, գուցե մի քիչ ավելի լավ, բայց մի գրամ անգամ չեք զղջում Ձեր արածների համար: Հատուկ բանաձև ունե՞ք, որով առաջնորդվում եք կյանքում հետո չզղջալու համար:

-Այո՛, ունե՛մ: Ես սիրել եմ, սիրվել եմ, կռվել, ծեծել, ծեծվել, ես համարում եմ, որ եթե ծնվում ես պիտի ամեն ինչ էլ անել: Եթե նորից ծնվեի, նորից նույնը կանեի, մի քիչ ավել: Կյանքը շատ կարճ է, հիմա է Ձեզ համար երկար, ուզում եք շուտ մեծանալ: Ֆրանսիացի հայտնի Բռանսենսը մի երգ ունի, որտեղ մի երիտասարդ աղջկա ասում է .«Ինձ լավ նայեք. ես էի, ինչ Դուք եք, Դուք կլինեք, ինչ ես եմ»: Աչքերդ մի անգամ բացես-փակես, 30 է կանգնելու դիմացդ, մի անգամ էլ' 50-ը: Ի՞նչ մնաց էլ: Ինձ ասում են' դեռ ինչքա~ն կա.. Քսա՞ն, քսանհի՞նգ (բարկանում է –LN). դա՛ ի՞նչ է, դա ի՜նչ է: Գնա՛ց: Լացե՞լ, կարելի է, բայց ինչ է փոխելու, ոչի՛նչ. ուրեմն թողեք մինչև վերջ գժվեմ..

- Արդյո՞ք Դուք կյանքն այնպես եք ապրում, որ Աստված մի օր կասի ' «А ну-ка повтори»:

-Եթե Աստված կա, ապա կասեր: Որովհետև իմ լացն էլ է լաց, իմ ուրախությունն էլ: Ոչ մի բան հենց այնպես չեմ անում: Երևի թե կասի:

- Արտաքինից ուժեղ, հումորը կյանքի ձև դարձրած Նարեկ Դուրյանի ներսում կա՞ մի ցավոտ բան, որ միշտ ասում է ' ես այստեղ եմ, դեռ կամ:

-Մահվան հանդեպ վախը: Դեռ փոքրուց այդ վիրուսը մտել է մեջս: Ես շատ եմ սիրում կյանքը, որ ծերանամ ու մեռնեմ: Զարմանալի բան է, այդքան խելք չունեմ, որ հասկանամ' դա նորմալ է: Այս հարցում ես երևի անխելք եմ, դեռ առաջին դասարանում եմ' շուրջ հիսուն տարի:

- Չարլի Չապլինը մի առիթով ասել է. «Ես մարդկանց ծիծաղեցնելիս ավելի շատ լաց եմ եղել, քան նրանք ծիծաղել են» : Նման զգացում Ձեզ մոտ եղե՞լ է:

-Բոլորի մոտ է այդպես (մտածում է-LN): Բոլոր մեծ կոմիկները կյանքում տզզան, լացող, նյարդային են: Ամենամեծ կոմիկները ամենամեծ ողբերգակներն են: Ես նեկայացումներից հետո ինձ շատ մենակ եմ զգում

-Դուք բնութագրեցի՞ք ինքներդ Ձեզ:

-Այո՛: Այն ծիծաղը, որ պարգևում ենք, դա հո միայն ծիծաղը չենք տալիս, այլ նաև մեր կյանքն ենք տալիս: Մեր կյանքից են այդ րոպեները գնում: 300 հոգի, 600 հոգի նստած ծիծաղում են: Իսկ գիտե՞ք՝ ամենասարսափելին որն է՝ որ այդպես էլ չկարողացա սովորել չանել: Ես միշտ ներկայացումից հետո անցնում եմ բեմով, դահլիճով: Կես ժամ առաջ լի էր մարդկանցով, հիմա՝ դատարկություն, մեծ փոս: Ուզում ես՝ լաց եղիր, զոռա. Ոչ ոք չկա: Կոմիկը այ սա է:

- Ձեր խաղացած դերերից ճակատագրորեն ո՞ւմ եք ավելի նման:

-Բոլորին: Ես այն դերասաննն եմ, որ չեմ վերցնում ուրիշի պերսոնաժ: Ես ներկայացումները իմ բնավորության վրա եմ տեղայնացնում: Բոլորն էլ իմն են: Կարող էին լինել ոչ թե Գեղամ, Գագիկ, այլ Նարեկ:

-Համարո՞ւմ եք արդյոք, որ հանդիսատեսը սեր է խոստովանում ծափահարություններով:

-Անշո՛ւշտ: Դրանից այն կողմ ոչինչ չկա: Ես միշտ ասում եմ, որ մի հավատացեք ներկայացումից հետո Ձեր հասցեին հնչող հաճոյախոսություններին, որ գալիս են կուլիսներ, այլ դա տևում է մի քանի վայրկյան, մաքսիմում մեկ րոպե ներկայացումից հետո, երբ կտրուկ ոտքի է կանգնում դահլիճը: Ա՛յ դա է իրական գնահատանքը:

- Կնոջ կերպար մարմնավորելիս ի՞նչ զգացողություն եք ունենում:

-Որ ասեմ կենտրոնանում եմ դրա վրա, ո՛չ: Ուղղակի ես իգական սեռին լավ գիտեմ: Ես ամբողջ կյանքում գժի նման կարդացել եմ գրականություն, որի 80 տոկոսը նվիրված է կանանց: Ամեն ինչ կանանց համար է արվում, նրանց հրամանով: Ասում են' հանճարեղ կին գրեթե չկա, բայց բոլոր հանճարեղ տղամարդկանց ստվերում կին է: Ես միայն «Մորաքույրը Փարիզից» ներկայացման մեջ եմ կնոջ դեր մարմնավորում ու առանձնապես ոչինչ էլ չեմ անում. ուղղակի պատկերացնում եմ: Իսկ մնացած ներկայացումներում կնոջ դերը շատ մեծ է: Կինը շարժիչ ուժն է:

- Դերասանն ընտանիք ստեղծելիս պետք է շատ զգույշ լինի: Դուք ի՞նչ եք անում ընտանիքը ամուր պահելու համար: Ո՞րն է դերասան տղամարդու դերը:

-Ոչինչ չեմ անում և սխալ եմ: Բախտ ունեմ, որ կինս խելացի է: Ես նրա պարագայում ինձ վաղուց թողել էի: Ես մտածում եմ՝ արդյո՞ք նա արժանի էր ինձ նման խելառի: Երեխաների համար էլ հեշտ չի: Ինձ համար բեմն է, բեմ, բեմ: Ես էգոիստ եմ. նախ ինձ եմ սիրում, հետո թատրոնը, հետո ընտանիքս: Սուտ է, երբ ասում են այդպես չէ: Դա չի նշանակում, որ մենք անպարկեշտ ենք, չենք սիրում: Ո՛չ, ես գժվո~ւմ եմ նրանց համար: Բայց այն ամենը ինչ կարող էի նրանց տալ, չեմ տալիս: Տալիս եմ, բայց ոչ լրիվ:

- Երբ առաջին անգամ Ձեր կինը Ձեզ «Մորաքույրը Փարիզից» ներկայացման մեջ տեսավ, ի՞նչ ասաց:

-Կինս նույնիսկ ինձ օգնեց: Ես ասացի, որ այդպիսի կին ունեմ, նա միշտ օգնում է ինձ: Ես անկեղծ եմ ասում:

- Հարցազրույցներից մեկում ասել եք, որ շատ առիթներ կան տնից «շեղվելու» , և ինչքան հզոր պիտի լինի կինը, որ չշեղվես: Ինչո՞ւմ է Ձեր կնոջ հզորությունը:

-Խելքը, իմաստությունը և հարգանքը իմ հանդեպ որպես արտիստի:

- Որքանո՞վ եք կարևորում Ձեր կնոջ կարծիքը Ձեր դերերի վերաբերյալ, արդյո՞ք նա Ձեր ամենամեծ քննադատն է:

-Անչափ կարևորում եմ: Կարող է ասի, ես բարկանամ, ջնջեմ: Գնամ հանդարտվեմ ու զգամ, որ ճիշտ է: Ամեն ինչ հենց սկզբում ինքն է տեսնում ու գնահատում:

-Ձեր կնոջը' տիկին Անուշին, ինչպիսի՞ սիրո խոստովանություն արեցիք, որ մինչև այժմ նա Ձեր անդավաճան երկրպագուն է:

-Ես էլ եմ ինձ անընդհատ դա հարցնում: Չգիտեմ: Այն, որ Անուշը հիանալի անձնավորություն է, դրանում խոսք չկա:

- Ի՞նչ եք կարծում, Ձեր սերը տարիների ընթացքում թնդացե՞լ է գինու նման:

-Չէի ասի, թե թնդացել է, այլ իմաստավորվել է: Սերը Ձեր տարիքում է, մի անբացատրելի զգացում է: Հիստերիկանալ, գլուխը պատով տալ: Կարծես այդպես որոշված է, որ առաջին սերը պիտի վատ վերջանա: Ես չեմ հիշում մի այնպիսի դեպք, երբ այդ բուռն սերը ընտանիքի հիմք է դառնում: Մեր տարիքում սերը ուրիշ ձև է ստանում: Դա ավելի մերձակից լինելն է, ներդաշնակության մեջ լինելն է, հասկանալ նրան կես խոսքից, չխանգարել, չճնշել: Մենք այսօր իմաստուն սեր ենք վայելում:

- Ասում են' համատեղ կյանքում ամուսինները նմանվում են իրար: Արդյո՞ք Դուք նմանվել եք և ինչում:

-Վա~յ, Աստված չտա' Անուշս ինձ նմանվի: Ես էլ չնայած, բայց նրանից շատ բան ունեմ սովորելու: Նա շատ հանգիստ է, հավասարակշռված: Մենք իրար նման չենք: Նրա համար կյանքը երկու կարևոր բան ունի' սա կարևոր է, սա կարևոր չէ: Ինձ համար ամեն ինչ կարևոր է, ես էմոցիոնալ եմ:

- Ձեզ համար «ոսկե կանոնը», որին խստորեն պիտի հետևի կինը ընտանիքում:

-Ներկա լինելը: Ինչը ես նրան հաճախ չեմ ներում: Նա շատ անկանոն գրաֆիկ ունի: Էական դերը կնոջինն է, քան տղամարդունը: Կինը պետք է ներկա լինի տանը: Այս էմանսիպացիան, որ գնում է այսօր, անջատում է տղամարդուց, այլ ոչ թե հավասարություն: Մեկ-մեկ ինքս ինձ հարց եմ տալիս՝ արդյոք արժի, որ կինը աշխատի: Սա չի նշանակում, որ նա պիտի տանը նստի: Այլ ինչքանո՞վ է ճիշտ , երբ կինը առավոտյան 7-ից գնում է, երեկոյան ուշ վերադառնում: Ես երբ տուն եմ մտնում, կինս չի բացում դուռը, այլ մեր տան աշխատողը կամ ուրիշ մեկը, դա տուն չի: Ինձ նա է պետք:

- Արդյո՞ք կարելի է համարել, որ կինը տղամարդու շարունակությունն է: Եթե այո, ապա ինչո՞վ է լրացնում Ձեր կինը Ձեզ:

-Ես խենթությամբ, ինքը՝ հանգստությամբ: Ես՝ իմաստությամբ, ինքը' ողջամտությամբ:

- Համոզված եմ՝ շատ երկրպագուհիներ ունեք, ի՞նչ զավեշտալի դեպք կպատմեք:

-Մի աղջիկ մոտեցավ ինձ փողոցում, խոսեցինք' «Բա պարոն Դուրյան, Ձեզ շատ եմ սիրում, բայց գիտեք՝ Ձեր ներկայացումներից որն եմ շատ սիրում՝ «Մեա գուլպան Փարիզից»: Դա այնպես ասաց, կարծես այդ «Մեա գուլպան» մարդ էր ու Փարիզից էր: Շատ ծիծաղեցի (ժպտում է –LN):

- Ի՞նչը կկարևորեք հայր- զավակներ հարաբերություններում:

-Հոր` ժամանակակից լինելն է: Ես իմ երեխաների հետ հրաշալի հարաբերություններ ունեմ: Նրանք ինձ ամեն ինչ պատմում են: Ես գիտեմ' ում են սիրում, ում չեն սիրում, ինչ եղավ, աղջիկս էլ, տղաներս էլ: Իմ աղջիկը ինձ հետ այնպիսի բաներից է խոսում, որ մոր հետ չի խոսի:

- Ինչպիսի՞ն են Ձեր և Ձեր աղջկա հարաբերությունները: Հայրերը միշտ ամեն հարցում խանդում են իրենց աղջիկներին, Ձեզ մոտ այդպե՞ս է:

- Դա սխալ է, ես չեմ խանդում: Աչքս վրան է, բայց դա էլ իր երջանկության համար: Միայն ասում եմ, որ խելացի լինի:

-Չապլինը իր դստերը նամակներով բարոյականություն էր ուսուցանում. «Դստրիկս, հանուն արվեստի, կարելի է բեմի վրա հայտնվել նույնիսկ մերկ, բայց այնտեղից պետք է վերադառնալ մաքուր և հագնված»: Արդյո՞ք դա չի պակասում այսօրվա հայուհիներին:

-Հրաշալի խոսքեր են: Ես կասեի, որ հանուն սիրո էլ, եթե պետք է, կարելի է մերկանալ, բայց վերադառնալ մաքուր: Չգիտեմ (մտածում է-LN): Ես չեմ ուզում այս հարցին պատասխանել, քանի որ երբ դեմ առ դեմ ես խոսում, կհասկանան, իսկ այսպես ընթերցողը միգուցե ինձ ճիշտ չհասկանա:

- Ինչպիսի՞ն է Ձեր Շուշանը' կոկետ ֆրանսուհի՞, թե՞ զուսպ հայուհի:

-Հիբրիդ: Երկուսն էլ հավասար մեջը կան: Մեկ-մեկ ասում եմ՝ կարծես տիպիկ հայուհի լինես, մեկ-մեկ էլ շատ է ֆրանսուհի դառնում (ժպտում է-LN):

- Ձեր լավագույն ստեղծագործությունը:

-«Սե Լա Վի», իսկ անձնական կյանքում՝ երեխաներս:

- Նարեկ Դուրյանն ունի՞ անկատար երազանք:

-Ունենալ սեփական թատրոն:

- Ի՞նչը երբեք չի վրիպում Նարեկ Դուրյանի աչքից:

-Անդաստիարակությունը: Զզվում եմ, հինգ րոպե չեմ կարող տանել: Միանգամից, ժպիտից զգում եմ:

Հարցազրույցը' Հասմիկ Մելիքսեթյանի

Դիտվել է 8959 անգամ

19.03.2024
«Աղանդեր կերեք ընթրիքից առաջ». այստղային դիետոլոգը բացահայտել է սննդի նկատմամբ իր մոտեցման գաղտնիքները։

08.02.2024
Եթե նույնիսկ ձեր շրջապատում շատ ընկերներ ու ծանոթներ կան, իսկ սոցցանցերում բաժանորդներից շատ են հաղորդագրությունները, փաստ չէ, որ դուք միշտ աջակցություն և ըմբռնում կզգաք։

15.11.2023
Աշխատատեղը (նույնիսկ մասնագիտությունը) կարելի է փոխվել, երեխաները մեծանում և հետո ստեղծում են իրենց ընտանիքը, ընկերները կարող են գալ ու գնալ: Սակայն կանանց մեծ մասը երազում է ամուսնանալ մեկ անգամ և ամբողջ կյանքի համար:

22.08.2023
Սոմելյեի  յուրահատուկ մասնագիտության, լավագույն գինինիների ճիշտ ընտրության, դրանց պահպանման և հարակից հարցերի շուրջ է մեր հացազրույցը Մարիամ Սաղաթելյանի հետ։

16.08.2023
Դերասանուհին պատմել է ռոմանտիկ տեսարանների նկարահանումների և բարեկազմության գաղտնիքների մասին։

14.04.2023
Կորոնավիրուսային համավարակի շրջանում, երբ հանրությունը համատարած մեկուսացման մեջ էր, նոր կենսակերպը շատերին ստիպեց վերանայել իրենց կարողությունները, որոնել, գտնել ինքնաիրացման, գործունեության նոր ոլորտներ։