10.07.2012

LN-ի հյուրասրահում է Փարիզի «Լա բոհեմա» թատերական միության հիմնադիր, ռեժիսոր, դերասան Նարեկ Դուրյանը:

-Հարցազրույցներից մեկում ասել եք, որ կյանքը խաղ է, որտեղ մեկը հաղթում է, մեկը պարտվում, բայց այնուամենայնիվ խաղում ես: Ձեր պարտություննե՞րն են շատ, թե՞ գերակշռում է հաղթանակը:

-Սխալ է ստատիստիկա անելը: Լավ եմ, ուրեմն հաղթել եմ: Հիմա յոթ անգամ հաղթել եմ, վեց անգամ պարտվել եմ. դա կապ չունի: Երևի հաղթել եմ, որ լավ եմ:

- Պարո՛ն Դուրյան, զգո՞ւմ եք, որ երևանյան թատերական կյանքը մի տեսակ դուրյանական շնչով է հագեցած:

-Իմ մեծ խոնարհումը այս նախադասության համար: Դա մեծ պատիվ է: Իմ շնչով ապրել, չեմ կարծում, բայց որ ինչ-որ բան բերեցի, դրանում կասկած չկա: Բայց ես մենակ չեմ, Վարդանը Պետրոսյան, Հրանտը Թոխատյան, բոլորս էլ աշխատում ենք: Հիմա մի երազանք էլ ունեմ. դասարան բացել 20 հոգանոց, որ մի քանի տարի հետո ունենամ իմ դպրոցն անցած դերասաններ, որ ձեռքի մի շարժումով ինձ հասկանան: Ես նրանց սովորեցնելու եմ այն ամենը, ինչ ես գիտեմ:

- Ասում են' դերասանները հանդիսատեսի հետ աշխատելիս մի չեզոք դեմք են գտնում և միշտ նրան նայում, այդպե՞ս է: Իսկ Դուք ինչպե՞ս եք վարվում Ձեր հանդիսատեսի հետ:

-Այդպիսի բան չկա: Հակառակը' ինչքան ինձ հետևող դեմք գտնեմ, նրան «կգզեմ», քանի որ ինքը ինձ կյանք կտա. ես նրա համար եմ ապրում, իսկ եթե ես կարողանամ նրան ապրեցնել, ես երջանիկ կլինեմ: Բայց այնուամենայնիվ, պետք է չտեսնել դեմքերը, որովհետև այնպիսի~ դեմքեր ենք նկատում: Օրինակ՝ շատերն ասում են, որ եթե չի ծիծաղում մարդը, չի հասկանում, բայց նորմալ մարդը պետք է իրեն հարց տա' միգուցե ես ինչ-որ բան այնպես չեմ անում: Դրա համար, որ խուճապի չմատնվենք դեմքերի արտահայտություններից, աշխատում ենք դեմքերին չնայել:

- Ներկայացումներ բեմադրելիս ինչի՞ վրա եք շեշտը դնում: Ի՞նչ սկզբունքներ ունեք, որոնց անշեղորեն հետևում եք:

-Այսօրվա օրով եմ առաջնորդվում: Ժա՛-մա՛-նա՛-կա՛-կի՛ց: Ժամանակից ընկար՝ կորչում ես: Ես 53 տարեկան եմ, բայց երիտասարդներ կան, որոնցից ավել եմ, որովհետև ես ժամանակին համընթաց եմ ապրում, և իմ բոլոր ներկայացումներն էլ բեմադրում եմ նոր շնչով, և սցենարներն էլ ժամանակակից են:

-Հաղորդումներից մեկի ժամանակ պարզ դարձավ, որ բացի պրոֆեսիոնալ դերասան և պարզապես լավ մարդ լինելուց, Դուք հիանալի խոհարար եք: Ի՞նչ եք կարծում, տղամարդու համար կնոջ սիրտը գրավելու այցեքա՞րտ է պատրաստել իմանալը:

-Անպայմա՛ն: Պատրաստող տղամարդը շատ սիրուն բան է, արտիստ է: Երբ կինն է պատրաստում, դրան այդքան ուշադրություն չենք դարձնում: Ես մեծ հաճույքով եմ պատրաստում: Դա չի նշանակում, որ ամեն օր կանեմ, բայց եթե որոշում եմ, որ պետք է անեմ, մեծ սիրով եմ անում: Դա ինձ համար բեմադրություն է, որ պիտի ձևավորեմ, կպցնեմ իրար և այլն: Իզուր չէ, որ աշխարհի ամենալավ խոհարարները տղամարդիկ են:

-Մի առիթով ասել եք, որ եթե նորից ծնվեիք, ապա կուզեիք նույն ձևով ապրել, գուցե մի քիչ ավելի լավ, բայց մի գրամ անգամ չեք զղջում Ձեր արածների համար: Հատուկ բանաձև ունե՞ք, որով առաջնորդվում եք կյանքում հետո չզղջալու համար:

-Այո՛, ունե՛մ: Ես սիրել եմ, սիրվել եմ, կռվել, ծեծել, ծեծվել, ես համարում եմ, որ եթե ծնվում ես պիտի ամեն ինչ էլ անել: Եթե նորից ծնվեի, նորից նույնը կանեի, մի քիչ ավել: Կյանքը շատ կարճ է, հիմա է Ձեզ համար երկար, ուզում եք շուտ մեծանալ: Ֆրանսիացի հայտնի Բռանսենսը մի երգ ունի, որտեղ մի երիտասարդ աղջկա ասում է .«Ինձ լավ նայեք. ես էի, ինչ Դուք եք, Դուք կլինեք, ինչ ես եմ»: Աչքերդ մի անգամ բացես-փակես, 30 է կանգնելու դիմացդ, մի անգամ էլ' 50-ը: Ի՞նչ մնաց էլ: Ինձ ասում են' դեռ ինչքա~ն կա.. Քսա՞ն, քսանհի՞նգ (բարկանում է –LN). դա՛ ի՞նչ է, դա ի՜նչ է: Գնա՛ց: Լացե՞լ, կարելի է, բայց ինչ է փոխելու, ոչի՛նչ. ուրեմն թողեք մինչև վերջ գժվեմ..

- Արդյո՞ք Դուք կյանքն այնպես եք ապրում, որ Աստված մի օր կասի ' «А ну-ка повтори»:

-Եթե Աստված կա, ապա կասեր: Որովհետև իմ լացն էլ է լաց, իմ ուրախությունն էլ: Ոչ մի բան հենց այնպես չեմ անում: Երևի թե կասի:

- Արտաքինից ուժեղ, հումորը կյանքի ձև դարձրած Նարեկ Դուրյանի ներսում կա՞ մի ցավոտ բան, որ միշտ ասում է ' ես այստեղ եմ, դեռ կամ:

-Մահվան հանդեպ վախը: Դեռ փոքրուց այդ վիրուսը մտել է մեջս: Ես շատ եմ սիրում կյանքը, որ ծերանամ ու մեռնեմ: Զարմանալի բան է, այդքան խելք չունեմ, որ հասկանամ' դա նորմալ է: Այս հարցում ես երևի անխելք եմ, դեռ առաջին դասարանում եմ' շուրջ հիսուն տարի:

- Չարլի Չապլինը մի առիթով ասել է. «Ես մարդկանց ծիծաղեցնելիս ավելի շատ լաց եմ եղել, քան նրանք ծիծաղել են» : Նման զգացում Ձեզ մոտ եղե՞լ է:

-Բոլորի մոտ է այդպես (մտածում է-LN): Բոլոր մեծ կոմիկները կյանքում տզզան, լացող, նյարդային են: Ամենամեծ կոմիկները ամենամեծ ողբերգակներն են: Ես նեկայացումներից հետո ինձ շատ մենակ եմ զգում

-Դուք բնութագրեցի՞ք ինքներդ Ձեզ:

-Այո՛: Այն ծիծաղը, որ պարգևում ենք, դա հո միայն ծիծաղը չենք տալիս, այլ նաև մեր կյանքն ենք տալիս: Մեր կյանքից են այդ րոպեները գնում: 300 հոգի, 600 հոգի նստած ծիծաղում են: Իսկ գիտե՞ք՝ ամենասարսափելին որն է՝ որ այդպես էլ չկարողացա սովորել չանել: Ես միշտ ներկայացումից հետո անցնում եմ բեմով, դահլիճով: Կես ժամ առաջ լի էր մարդկանցով, հիմա՝ դատարկություն, մեծ փոս: Ուզում ես՝ լաց եղիր, զոռա. Ոչ ոք չկա: Կոմիկը այ սա է:

- Ձեր խաղացած դերերից ճակատագրորեն ո՞ւմ եք ավելի նման:

-Բոլորին: Ես այն դերասաննն եմ, որ չեմ վերցնում ուրիշի պերսոնաժ: Ես ներկայացումները իմ բնավորության վրա եմ տեղայնացնում: Բոլորն էլ իմն են: Կարող էին լինել ոչ թե Գեղամ, Գագիկ, այլ Նարեկ:

-Համարո՞ւմ եք արդյոք, որ հանդիսատեսը սեր է խոստովանում ծափահարություններով:

-Անշո՛ւշտ: Դրանից այն կողմ ոչինչ չկա: Ես միշտ ասում եմ, որ մի հավատացեք ներկայացումից հետո Ձեր հասցեին հնչող հաճոյախոսություններին, որ գալիս են կուլիսներ, այլ դա տևում է մի քանի վայրկյան, մաքսիմում մեկ րոպե ներկայացումից հետո, երբ կտրուկ ոտքի է կանգնում դահլիճը: Ա՛յ դա է իրական գնահատանքը:

- Կնոջ կերպար մարմնավորելիս ի՞նչ զգացողություն եք ունենում:

-Որ ասեմ կենտրոնանում եմ դրա վրա, ո՛չ: Ուղղակի ես իգական սեռին լավ գիտեմ: Ես ամբողջ կյանքում գժի նման կարդացել եմ գրականություն, որի 80 տոկոսը նվիրված է կանանց: Ամեն ինչ կանանց համար է արվում, նրանց հրամանով: Ասում են' հանճարեղ կին գրեթե չկա, բայց բոլոր հանճարեղ տղամարդկանց ստվերում կին է: Ես միայն «Մորաքույրը Փարիզից» ներկայացման մեջ եմ կնոջ դեր մարմնավորում ու առանձնապես ոչինչ էլ չեմ անում. ուղղակի պատկերացնում եմ: Իսկ մնացած ներկայացումներում կնոջ դերը շատ մեծ է: Կինը շարժիչ ուժն է:

- Դերասանն ընտանիք ստեղծելիս պետք է շատ զգույշ լինի: Դուք ի՞նչ եք անում ընտանիքը ամուր պահելու համար: Ո՞րն է դերասան տղամարդու դերը:

-Ոչինչ չեմ անում և սխալ եմ: Բախտ ունեմ, որ կինս խելացի է: Ես նրա պարագայում ինձ վաղուց թողել էի: Ես մտածում եմ՝ արդյո՞ք նա արժանի էր ինձ նման խելառի: Երեխաների համար էլ հեշտ չի: Ինձ համար բեմն է, բեմ, բեմ: Ես էգոիստ եմ. նախ ինձ եմ սիրում, հետո թատրոնը, հետո ընտանիքս: Սուտ է, երբ ասում են այդպես չէ: Դա չի նշանակում, որ մենք անպարկեշտ ենք, չենք սիրում: Ո՛չ, ես գժվո~ւմ եմ նրանց համար: Բայց այն ամենը ինչ կարող էի նրանց տալ, չեմ տալիս: Տալիս եմ, բայց ոչ լրիվ:

- Երբ առաջին անգամ Ձեր կինը Ձեզ «Մորաքույրը Փարիզից» ներկայացման մեջ տեսավ, ի՞նչ ասաց:

-Կինս նույնիսկ ինձ օգնեց: Ես ասացի, որ այդպիսի կին ունեմ, նա միշտ օգնում է ինձ: Ես անկեղծ եմ ասում:

- Հարցազրույցներից մեկում ասել եք, որ շատ առիթներ կան տնից «շեղվելու» , և ինչքան հզոր պիտի լինի կինը, որ չշեղվես: Ինչո՞ւմ է Ձեր կնոջ հզորությունը:

-Խելքը, իմաստությունը և հարգանքը իմ հանդեպ որպես արտիստի:

- Որքանո՞վ եք կարևորում Ձեր կնոջ կարծիքը Ձեր դերերի վերաբերյալ, արդյո՞ք նա Ձեր ամենամեծ քննադատն է:

-Անչափ կարևորում եմ: Կարող է ասի, ես բարկանամ, ջնջեմ: Գնամ հանդարտվեմ ու զգամ, որ ճիշտ է: Ամեն ինչ հենց սկզբում ինքն է տեսնում ու գնահատում:

-Ձեր կնոջը' տիկին Անուշին, ինչպիսի՞ սիրո խոստովանություն արեցիք, որ մինչև այժմ նա Ձեր անդավաճան երկրպագուն է:

-Ես էլ եմ ինձ անընդհատ դա հարցնում: Չգիտեմ: Այն, որ Անուշը հիանալի անձնավորություն է, դրանում խոսք չկա:

- Ի՞նչ եք կարծում, Ձեր սերը տարիների ընթացքում թնդացե՞լ է գինու նման:

-Չէի ասի, թե թնդացել է, այլ իմաստավորվել է: Սերը Ձեր տարիքում է, մի անբացատրելի զգացում է: Հիստերիկանալ, գլուխը պատով տալ: Կարծես այդպես որոշված է, որ առաջին սերը պիտի վատ վերջանա: Ես չեմ հիշում մի այնպիսի դեպք, երբ այդ բուռն սերը ընտանիքի հիմք է դառնում: Մեր տարիքում սերը ուրիշ ձև է ստանում: Դա ավելի մերձակից լինելն է, ներդաշնակության մեջ լինելն է, հասկանալ նրան կես խոսքից, չխանգարել, չճնշել: Մենք այսօր իմաստուն սեր ենք վայելում:

- Ասում են' համատեղ կյանքում ամուսինները նմանվում են իրար: Արդյո՞ք Դուք նմանվել եք և ինչում:

-Վա~յ, Աստված չտա' Անուշս ինձ նմանվի: Ես էլ չնայած, բայց նրանից շատ բան ունեմ սովորելու: Նա շատ հանգիստ է, հավասարակշռված: Մենք իրար նման չենք: Նրա համար կյանքը երկու կարևոր բան ունի' սա կարևոր է, սա կարևոր չէ: Ինձ համար ամեն ինչ կարևոր է, ես էմոցիոնալ եմ:

- Ձեզ համար «ոսկե կանոնը», որին խստորեն պիտի հետևի կինը ընտանիքում:

-Ներկա լինելը: Ինչը ես նրան հաճախ չեմ ներում: Նա շատ անկանոն գրաֆիկ ունի: Էական դերը կնոջինն է, քան տղամարդունը: Կինը պետք է ներկա լինի տանը: Այս էմանսիպացիան, որ գնում է այսօր, անջատում է տղամարդուց, այլ ոչ թե հավասարություն: Մեկ-մեկ ինքս ինձ հարց եմ տալիս՝ արդյոք արժի, որ կինը աշխատի: Սա չի նշանակում, որ նա պիտի տանը նստի: Այլ ինչքանո՞վ է ճիշտ , երբ կինը առավոտյան 7-ից գնում է, երեկոյան ուշ վերադառնում: Ես երբ տուն եմ մտնում, կինս չի բացում դուռը, այլ մեր տան աշխատողը կամ ուրիշ մեկը, դա տուն չի: Ինձ նա է պետք:

- Արդյո՞ք կարելի է համարել, որ կինը տղամարդու շարունակությունն է: Եթե այո, ապա ինչո՞վ է լրացնում Ձեր կինը Ձեզ:

-Ես խենթությամբ, ինքը՝ հանգստությամբ: Ես՝ իմաստությամբ, ինքը' ողջամտությամբ:

- Համոզված եմ՝ շատ երկրպագուհիներ ունեք, ի՞նչ զավեշտալի դեպք կպատմեք:

-Մի աղջիկ մոտեցավ ինձ փողոցում, խոսեցինք' «Բա պարոն Դուրյան, Ձեզ շատ եմ սիրում, բայց գիտեք՝ Ձեր ներկայացումներից որն եմ շատ սիրում՝ «Մեա գուլպան Փարիզից»: Դա այնպես ասաց, կարծես այդ «Մեա գուլպան» մարդ էր ու Փարիզից էր: Շատ ծիծաղեցի (ժպտում է –LN):

- Ի՞նչը կկարևորեք հայր- զավակներ հարաբերություններում:

-Հոր` ժամանակակից լինելն է: Ես իմ երեխաների հետ հրաշալի հարաբերություններ ունեմ: Նրանք ինձ ամեն ինչ պատմում են: Ես գիտեմ' ում են սիրում, ում չեն սիրում, ինչ եղավ, աղջիկս էլ, տղաներս էլ: Իմ աղջիկը ինձ հետ այնպիսի բաներից է խոսում, որ մոր հետ չի խոսի:

- Ինչպիսի՞ն են Ձեր և Ձեր աղջկա հարաբերությունները: Հայրերը միշտ ամեն հարցում խանդում են իրենց աղջիկներին, Ձեզ մոտ այդպե՞ս է:

- Դա սխալ է, ես չեմ խանդում: Աչքս վրան է, բայց դա էլ իր երջանկության համար: Միայն ասում եմ, որ խելացի լինի:

-Չապլինը իր դստերը նամակներով բարոյականություն էր ուսուցանում. «Դստրիկս, հանուն արվեստի, կարելի է բեմի վրա հայտնվել նույնիսկ մերկ, բայց այնտեղից պետք է վերադառնալ մաքուր և հագնված»: Արդյո՞ք դա չի պակասում այսօրվա հայուհիներին:

-Հրաշալի խոսքեր են: Ես կասեի, որ հանուն սիրո էլ, եթե պետք է, կարելի է մերկանալ, բայց վերադառնալ մաքուր: Չգիտեմ (մտածում է-LN): Ես չեմ ուզում այս հարցին պատասխանել, քանի որ երբ դեմ առ դեմ ես խոսում, կհասկանան, իսկ այսպես ընթերցողը միգուցե ինձ ճիշտ չհասկանա:

- Ինչպիսի՞ն է Ձեր Շուշանը' կոկետ ֆրանսուհի՞, թե՞ զուսպ հայուհի:

-Հիբրիդ: Երկուսն էլ հավասար մեջը կան: Մեկ-մեկ ասում եմ՝ կարծես տիպիկ հայուհի լինես, մեկ-մեկ էլ շատ է ֆրանսուհի դառնում (ժպտում է-LN):

- Ձեր լավագույն ստեղծագործությունը:

-«Սե Լա Վի», իսկ անձնական կյանքում՝ երեխաներս:

- Նարեկ Դուրյանն ունի՞ անկատար երազանք:

-Ունենալ սեփական թատրոն:

- Ի՞նչը երբեք չի վրիպում Նարեկ Դուրյանի աչքից:

-Անդաստիարակությունը: Զզվում եմ, հինգ րոպե չեմ կարող տանել: Միանգամից, ժպիտից զգում եմ:

Հարցազրույցը' Հասմիկ Մելիքսեթյանի

Դիտվել է 9418 անգամ

09.12.2024
Ամանորյա եռուզեռ է։ Ամենքը փորձում են ժամ առաջ կատարել տոնական գնումները, սիրելիների ու մտերիմների համար գտնել նվերներ, որոնք կլինեն յուրահատուկ, չկրկնվող ու ցանկալի։

07.11.2024
Ներկայումս Իվանկա Թրամփը փորձում է հեռու մնալ քաղաքականությունից և ներկա է լինում միայն ամենակարևոր իրադարձություններին, մինչդեռ շատերը կարծում են, որ նա իր մասին դեռ բարձրձայն կհայտարարի։

26.09.2024
Գործատուները կարող են տարբեր տեսակետներ ունենալ կատարյալ աշխատողի որակների վերաբերյալ, բայց նրանց կարծիքները հատվում են մի բանում՝ ոչ ոք չի ցանկանում իր թիմում ստախոս ունենալ:

27.08.2024
Պարզվում է, որ երբեմն նույնիսկ ամենաակտիվ մարզումները մարզասրահում ու խիստ դիետան կարող են անօգուտ լինել, և դա այն պատճառով, որ բարեկազմ կազմվածք ունենալու ճանապարհին շատ ավելի լուրջ խոչընդոտ կա:

20.06.2024
Հայկական ավանդական սուջուխին ու ալանիին մեր օրերում հայտնվում են արժանի մրցակիցներ, որոնք թե իրենց համային առանձնահատկություններով, թե օգտագործման հարմարավետությամբ սիրվում ու լայն սպառում են գտնում սպառողների շրջանում։

21.05.2024
Պայծառ արևոտ օրը կարող է ոչ միայն ուրախություն, այլև անհանգստություն պատճառել վատ տեսողությամբ կամ լույսի նկատմամբ հատկապես զգայուն մարդկանց։