5 ճակատագրական սխալ' երեխային դաստիարակելիս
13.11.2020
Հենց նման ընտանիքներում է, որ ամենից հաճախ մեծանում են երեխաներ, ովքեր կյանքում ստանձնում են զոհի դերը:
Մարդկանց, ովքեր սովոր են զոհի դերում լինել, կյանքում հաճախ կարելի է հանդիպել: Մի կողմից զոհ լինելը նշանակում է ունենալ ցածր ինքնագնահատական, լինել անվստահ, անընդհատ գտնվել «խնդրողի» դիրքում, տառապել ինչ-որ մեկի գործողություններից (հարազատներ, գործընկերներ, ղեկավարներ):
Մյուս կողմից, զոհի դիրքն այդքան անվնաս չէ: Հենց զոհերն են առավել հաճախ օգտագործում մանիպուլյացիաները՝ իրենց նպատակներին հասնելու համար, նրանք սիրում են ցույց տալ իրենց թուլությունը և ճնշում գործադրում խղճահարություն առաջացնելու շնորհիվ:
Եկեք պարզենք, թե ծնողները երեխային դաստիարակելիս ինչ սխալներից պետք է խուսափեն՝ հետագայում զոհ չձևավորելու համար:
Սխալ 1. Ծնողը պահանջում է անվերապահ հնազանդություն
Հեղինակություն վայելող ծնողների մոտ նույնպես կմեծանան զոհեր: Նման ծնողները հակված են պահանջելու անվերապահ հնազանդություն և իրենց կամքի կատարում: Այդպիսով, երեխան ընտելանում է նրան, որ ծնողների կարծիքը միակ ճիշտն է, իսկ իրենը կարելի է հաշվի չառնել:
Երեխան ընտելանում է այն իրավիճակին, երբ իր կարծիքը չի ընդունվում, և նա կախվածության մեջ է ընկնում ուրիշի կարծիքից:
Փաստորեն, պարզվում է, որ նա ինքն իրենից ոչ մի արժեք չի ներկայացնում և ի սկզբանե սկսում է ուրիշների հետ հարաբերվել զոհի դիրքից:
Սխալ 2. Ծնողը խախտում է երեխայի անձնական սահմանները
Եթե երեխան բնակարանում իր տեղը չունի, եթե նրա սահմաններն անընդհատ խախտվում են, քանի որ ծնողները չեն գիտակցում, որ նա արդեն բավականին մեծ է, որպեսզի ինչ-որ բան ունենա (անարգել ներխուժում են նրա սենյակ, կարդում նրա օրագիրը, ստուգում սմարթֆոնը և իրերը), ապա նա մեծանում է՝ չհասկանալով, թե ինչպես պաշտպանել իր անձնական տարածքը:
Նա ընտելանում է այն փաստին, որ իր տարածքը անընդհատ ոտնահարվում է ծնողների կողմից, իսկ մեծ տարիքում յուրաքանչյուր ոք կարող է դառնալ «խախտող՝ ընկերներ, գործընկերներ, հարազատներ, երկրորդ կեսը:
Նման անձի համար դժվար է սովորական «ոչ» ասել ցանկացած խնդրանքին, նա անընդհատ իրեն կստիպի անել այն, ինչն իրեն դուր չի գալիս, քանի որ սովոր չէ մերժել ու արտահայտել իր կարծիքը:
Սխալ 3. Ծնողի կողմից չափից դուրս խնամք
Շատ հաճախ, հասուն տարիքում զոհի դիրք զբաղեցնում են այն երեխաները, որոնց ոչ մասին միայն հոգ են տարել և պաշտպանել ամեն տեսակի դժվարություններից, այլև փորձել են ամեն ինչ անել նրա երջանկության համար:
Արդյունքում, պատասխանատու և ինքնուրույն անձնավորության փոխարեն, մարդը մեծանում է ուրիշների նկատմամբ սպառողական հոգեբանությամբ՝ նրան բոլորը և ամեն ինչ պարտական են:
Եվ եթե ինչ-որ մեկը չի շտապում կատարել իր քմահաճույքը, ապա նա լցվում է ինքնախղճահարությամբ ու սկսում է զոհի դիրքից պատշաճ ուշադրություն պահանջել:
Սխալ 4. Ծնողն իր հույզերի համար պատասխանատվությունը դնում է երեխայի վրա
Երբ ծնողներն իրենց սեփական հուզական վիճակի պատասխանատվությունը գցում են երեխայի վրա, ապա նրա համար ճանապարհ են բացում դեպի զոհի դիրքը:
Սկզբից մայրը, զուտ դաստիարակչական նպատակներով, ասում է. «Տեսնում ես, թե ինչպես ես քո պահվածքով ինձ հիասթափեցնում», և երեխան գիտակցում է, որ իր ձեռքում իշխանություն ունի՝ մոր տրամադրությունը կախված է իրենից:
Նա նաև հասկանում է, որ տրամադրությունն այնպիսի երևույթ է, որը վերահսկում է ոչ թե ձեր, այլ մեկ այլ անձի կողմից:
Երբ այդպիսի երեխան մեծանում է, նա փնտրում է նրանց, ովքեր պետք է պատասխանատու լինեն իր տրամադրության և հույզերի համար.
Սխալ 5. Ծնողը երեխային ազատում է բոլոր դժվարություններից
Օգնել երեխային չափահաս դառնալ՝ դա հենց դաստիարակությունն է։ Այնուամենայնիվ, որոշ ծնողներ իրենց օգնությունը տեսնում են երեխային ցանկացած դժվարությունից և խոչընդոտներից հեռու պահելու, ազատելու մեջ, քանի որ «նա դեռ փոքր է, բավականաչափ հասուն չէ, դեռ ժամանակ կունենա» և այլն:
Նրանք բառացիորեն ամեն ինչ վերցնում են իենց վրա, և արդյունքում երեխան դժվարությունների հետ կապված ոչ սեփական փորձ է ձեռք բերում, ոչ էլ, անգամ, զգացողություն:
Նա ընտելանում է այն փաստին, որ ամեն ինչ արվում է առանց իրեն: Եվ հասուն տարիքում, բնականաբար, կհակվի դեպի այնպիսի գործընկերոջ, որը իր փոխարեն կլուծի բոլոր խնդիրները, քանի դեռ նա կգտնվի իր համար սովորական զոհի դիրքում՝ պատրաստ չլինելով պատասխանատվություն ստանձնել:
Աղբյուր՝ LADYNEWS.am Դիտվել է 5046 անգամ
Читать на русском
|